W lipcu 2011 roku w Jarocinie odsłonięto pomnik glana. Pomysłodawczynią postawienia pomnika była Felicja Pawlicka - artystka i animatorka kultury. Pomnik miejsce swoje znalazł niemal naprzeciwko Skarbczyka – pozostałości zamku – siedziby pierwszych właścicieli miasta, Zarembów. Ma ponad 2 metry wysokości, a wykonany został z żywic epoksydowych, więc chodzenie po pomniku wcale mu nie szkodzi.

   Glany zdobyły popularność w latach 70. i 80. w Wielkiej Brytanii i związane były z muzyką punkrockową. W Polsce są popularne do dziś, w czasach PRLu zdobywano je głównie w wojskowych magazynach. Władze Jarocina mają nadzieję, że pomnik glana stanie się wizytówką miasta, nazywanego często stolicą polskiego rocka.

  Podczas edycji Jarocin Festiwal 2013 na jarocińskim rynku stanęły dwa małe glany. Uroczystego odsłonięcia rzeźby dokonali muzycy z zespołu Farben Lehre, którzy w swoim repertuarze mają piosenkę – Idziemy przez czas – a tak właśnie został zatytułowany zrealizowany projekt. Glany mają rozmiar 47 do jednego z nich można włożyć nogę. Autorem projektu jest Jarosław Bogucki z Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu. Buty zostały wykonane z brązu.

MT

   Witaszyce to sporej wielkości wieś leżąca niedaleko Jarocina. Historia wsi sięga wieku XIV, gdy była osadą przynależącą do dóbr biskupów poznańskich. Potem stanowiła własność wielkopolskich magnatów, by w okresie zaborów w XIX w. trafić w ręce niemieckich właścicieli, z których ostatnimi byli von Ohnesorge. W centralnej części wsi znajduje się okazały neobarokowy piętrowy pałac z poddaszem, wybudowany w 1899 r. według projektu Ludwika Otte dla Willy Dülonga. Pałac urzeka już od pierwszego wejrzenia – niezwykle efektowny, ozdobny front jest idealną wizytówką miejsca specjalizującego się w przyjęciach weselnych oraz konferencjach. Pałac jest częścią Szlaku Napoleońskiego Południowej Wielkopolski – znajduje się 6 km od Jarocina, 17 km od Pleszewa, 75 km od Poznania.

   Jednak największą atrakcją Witaszyc jest późnobarokowy dworek wybudowany przez Franciszka Gorzeńskiego. Znajduje się w parku otaczającym pałac, po jego wschodniej stronie. Jest własnością prywatną. We wnętrzach jedyne w Polsce Muzeum Dwóch Imperiów – miejsce poświęcone gwiezdnym wojnom i epoce napoleońskiej.

   Muzeum Wojen Napoleońskich – prezentuje ogromny wkład Polaków w walkę o niepodległość pod wodzą Napoleona. Duże dioramy przedstawiają przebieg bitwy pod Raszynem i Waterloo. Ponadto w muzeum można zobaczyć broń, mundury, monety, książki i dokumenty z epoki i o epoce. Spośród zbiorów na szczególną uwagę zasługuje maska pośmiertna Napoleona i jego włos.

   Muzeum Gwiezdnych Wojen – nie jest może muzeum w pełnym znaczeniu tego słowa. Jednak to pierwsza i największa w Polsce kolekcja unikatowych przedmiotów z najsłynniejszej sagi gwiezdnej. Ponad 1000 eksponatów ze wszystkich części fabularnych i animowanych międzygwiezdnych galaktyk. Prace nad muzeum ciągle trwają, będą pojawiać się nowe elementy ekspozycji i wystroju wnętrz. Przed muzeum jeszcze długa droga do doskonałości, ale najważniejsze, że jego organizatorom nie brakuje determinacji i zapału do pracy.

Muzeum Dwóch Imperiów w Witaszycach – jedyne na świecie muzeum, gdzie spotkały się dwie legendy!

MT

   Największa czynna kopalnia soli kamiennej w kraju, oraz najgłębsza na świecie podziemna trasa turystyczna. Nie Wieliczka czy Bochnia ale właśnie kopalnia w Kłodawie jest największą i najgłębszą kopalnią soli w Polsce. Jest to także najmłodsza kopalnia bo powstała w latach 50-tych XX w. To głównie z niej pochodzi sól jadalna oraz drogowa a roczne wydobycie sięga miliona ton.

   Naturalna sól kamienna o barwie białej oraz unikalnej różowej, powstałej w okresie cechsztyńskim (tj. ponad 200 mln lat wstecz) z odparowania mórz i oceanów. Sól wydobywana w Kłodawie znajduje zastosowanie jako sól kuchenna, sól dla przemysłu spożywczego, dla rolnictwa, dla przemysłu chemicznego, w drogownictwie do zimowego utrzymania dróg. Struktury kłodawskiego wysadu solnego o długości 26 km i maksymalnej szerokości 2 km, to część wielkiej struktury solnej ciągnącej się od Izbicy Kujawskiej po wieś Solca Wielka długości 63 km, szerokość do 4 km. Mniejszy wysad o długości 5 km i szerokości 1 km znajduje się w okolicach Izbicy Kujawskiej.

   W kopalni stosuje się wyłącznie komorowy system eksploatacji, z pozostawieniem półek i filarów międzykomorowych. Początkowo wydobycie prowadzono na poziomach 450 i 600 m, obecnie prace górnicze prowadzi się na głębokości 750 m. Zasoby na tym poziomie zapewniają pracę kopalni na następne dziesiątki lat. Komory po wydobyciu soli mają wymiary imponujące bo około 15 m wysokości i szerokości i ponad 200 m długości.

   W części kopalni sól wydobywano tworząc komory pionowe cylindrycznie. Każda z takich komór ma średnicę ok 24 m i wysokości 100 m. W jednej z nich organizowane są imprezy z widownią dla ok 500 widzów. W 2007 r. w kopalni pobito rekord Guinessa w kategorii – najniżej odbywający się koncert muzyczny na świecie. Impreza odbyła się 600 metrów pod ziemią. Sól wydobywana w Kłodawie ma wiele odcieni a głównie jest to sól biała i różowa. Zdarza się sól błękitna co jest wielką rzadkością.

   Program zwiedzania obejmuje prelekcję n/t historii powstania złóż kłodawskich oraz zastosowania soli, zjazd windą na poziom 600 m pod powierzchnią ziemi (zjazd z prędkością 6 m/s pozostawia niezapomniane wrażenia), przejście wyrobiskami korytarzowymi do podziemnej kaplicy św. Kingi - opiekunki górników solnych. Obejrzenie wyeksploatowanych komór solnych. Możliwość zobaczenia maszyn używanych w podziemnym górnictwie solnym i innych osobliwości górnictwa solnego.

   Kopalnia to przede wszystkim produkcja soli a zwiedzanie odbywa się szlakami transportowymi urobku. Między zmianami tą samą windą co turyści, zwożone są ładunki wybuchowe, dlatego ruch turystyczny jest bardzo ograniczony a godziny zjazdów rygorystycznie przestrzegane. Ładunki wybuchowe zakładane są w trakcie zmiany, daleko od trasy turystycznej a odpalenie następuje zdalnie z powierzchni i pomiędzy zmianami gdy pod ziemią nie ma absolutnie nikogo.
Zwiedzanie zarówno dla grup zorganizowanych jak i turystów indywidualnych po uprzednim zgłoszeniu telefonicznym najlepiej z kilkudniowym wyprzedzeniem. Godziny zjazdów do kopalni: 8:00, 8:30, 9:00, 9:30, 10:00, 10:30 oraz o godzinie 14:30 (wyłącznie w dni pracujące). Czas zwiedzania: około 2,5 godz. 12 przewodników oprowadzających po podziemiach kopalni to wyłącznie byli jej pracownicy a to gwarantuje dużą wiedzę i rzetelne informacje jakie otrzymują turyści.

MT

   Prawdziwą perłą tej części Wielkopolski jest pałac znajdujący się w osadzie Moja Wola, oddalonej o 12 km od Odolanowa. Drewniany pałac na podmurówce z kamienia zbudowano w 1852 roku dla księcia brunszwicko-oleśnickiego Wilhelma, według projektu architekta Karłowskiego. W latach 1902-1903 dobudowano wieżę. Budynek kryty jest dachem dwuspadowym z ornamentowanymi deskami okapowymi i szczytowymi.

   Pałac jest jednym z prawdopodobnie tylko dwóch w Europie pałaców, których elewacja jest wyłożona korą z dębu korkowego. W pobliżu pałacu stoi oficyna o wystroju podobnym do pałacowego. Zabudowania otacza park krajobrazowy, który w 1989 został uznany za pomnik przyrody. Na terenie parku znajduje się wiele pomnikowych drzew – dziewięć dębów i dwa buki. Przy jednej z alei umiejscowiono alpinarium. Na skraju parku położona jest sezonowa stanica turystyczna Biały Daniel. Po II wojnie światowej obiekt stał się własnością Lasów Państwowych, w latach 1951-1975 znajdowało się tu Technikum Leśne. Obecnie jest własnością prywatną.

MT

   Marchwacz to wieś w Wielkopolsce, w powiecie kaliskim, w gminie Szczytniki, położona nad Cienią, przy trakcie biegnącym z Kalisza do Sieradza. W XIX i XX wieku była własnością Niemojowskich, jednego z najbardziej znanych rodów ziemi kaliskiej w dobie powstania listopadowego.

   Pałac ten zbudowano w latach 1820-21 w stylu klasycystycznym na podobieństwo warszawskiego pałacu łazienkowskiego. Pałac zaprojektował architekt Stefan Szyller, który zasłynął m.in. z takich projektów jak: Biblioteka Uniwersytetu Warszawskiego, gmach Politechniki Warszawskiej, dom Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych, oprawa architektoniczna mostu księcia Józefa Poniatowskiego. Środkowa część pałacu zwieńczona jest rzeźbami Pawła Krzyżanowskiego o tematyce mitologicznej, przedstawiającej cztery pory roku. W reprezentacyjnych wnętrzach do dziś zachowała się dekoracja sztukatorska, stolarka okienna i drzwiowa, a w holu oryginalna posadzka terakotowa. Pałac niestety nie jest obecnie dostępny dla zwiedzających. Stanowi własność prywatną. Nic jednak nie stoi na przeszkodzie, aby zobaczyć go zza ogrodzenia. Wokół pałacu rozciąga się piękny park krajobrazowy, który mieści w sobie nie mniej urokliwe zabytki jak: oficyna, brama wjazdowa, stróżówka, trzy stajnie, spichlerz, gorzelnia.

MT

   W Cichowie, niewielkiej wsi koło Krzywina, można poczuć się jak w filmie, w bajce lub na XIX-wiecznym, litewskim folwarku. W 1999 r. powstał tam folwark filmowy „Soplicowo”, zbudowany z elementów scenografii wykorzystanej przy kręceniu filmu „Pan Tadeusz” Andrzeja Wajdy, opartego na słynnym poemacie Adama Mickiewicza.

   W cichowskim skansenie można odnaleźć historyczną wozownię, lamus, spichlerz, stajnię, kurnik, żurawia, studnię, a także stodołę i płoty. Wszystkie w najdrobniejszych szczegółach utrzymane są w stylu ludowym, obowiązującym przed wiekami na wschodnich ziemiach dawnej Rzeczypospolitej. Obok wspomnianych obiektów na gości odwiedzających Cichowo na terenie folwarku czekają: pensjonat Gerwazy oraz nowo wybudowany Dwór Sopliców.

   Obok szlacheckiego folwarku znajduje się kolejna niezwykła atrakcja, wyjęta jakby już „z zupełnie innego filmu”. To miniaturowy parowóz, który wozi gości skansenu po parku w Cichowie.

MT

   Russów – wieś w południowej części województwa wielkopolskiego, położona 9 km na północ od Kalisza. Wieś była do 1796 roku królewszczyzną. Na przestrzeni wieków Russów miał wielu właścicieli i administratorów, ale na szczególną pamięć spośród nich zasługują Ludomira i Józef Szumscy, którzy przeprowadzili się do Russowa na początku 1889 roku. To tutaj – 6 października 1889 roku – urodziła się ich najstarsza córka, przyszła pisarka Maria Dąbrowska.

   Dworek nie był własnością rodziny Dąbrowskiej, a jedynie był zarządzany przez jej ojca, Józefa Szumskiego. Prawdziwi właściciele przebywali we Francji. Po śmierci pisarki powstał pomysł utworzenia muzeum. Po odbudowaniu dworku w 1971 roku otwarto Izbę Pamięci M. Dąbrowskiej. W 1979 roku placówka stała się oddziałem Muzeum Okręgowego Ziemi Kaliskiej.

   Zbiory muzeum obrazują pobyt Dąbrowskiej we wsi w latach 1889–1907 (rekonstrukcja pokoju pisarki, pokój ojca, Józefa Szumskiego, kuchnia dworska, salon, sypialnia) oraz jej związki z ziemią kaliską (fotografie, rękopisy, dokumenty osobiste).

   Dworek i okalająca go wieś zostały zobrazowane przez pisarkę w powieści Noce i dnie, w zbiorach opowiadań Ludzie stamtąd, Uśmiech dzieciństwa oraz we wspomnieniach. W parku otaczającym dworek mieści się niewielki skansen etnograficzny. Znajduje się w nim m. in. spichlerz dworski z Kuźnicy Grabowskiej, chałupa z Takomyśla i Dobrzeca, obora ze Skrzatek i stodoła z Godziesz.

MT

   „Ala ma kota” - to słynne zdanie z „Elementarza” Mariana Falskiego. Wydania książki, z której pokolenia Polaków uczyły się czytać i pisać można oglądać w Muzeum Oświaty w Kuźnicy Grabowskiej. Twórca elementarza był zięciem Karola Oxnera, właściciela Kuźnicy Grabowskiej. Dlatego Muzeum Oświaty im. prof. Mariana Falskiego powstało w dawnej siedzibie rodu.

   Muzeum Oświaty powstawało przez kilka lat. Najważniejsze zbiory to elementarze ze wszystkich stron świata. Można zobaczyć pierwszą czytankę małych Francuzów, mieszkańców Grenlandii, Izraela czy Japonii. Są też podręczniki do nauki języka kaszubskiego, śląskiego oraz cygańskiego. Przede wszystkim różne wydania Elementarza autorstwa Mariana Falskiego. W tym jedno z pierwszych wydań tzw. Elementarz Powiastkowy z 1923 roku.

   W muzeum zaaranżowano klasę szkolną z lat ’50 ubiegłego wieku, wyposażoną w dawne ławki z kałamarzami, tabliczki do pisania, czy słynne granatowe fartuszki. Znajduje się też wystawa dawnych materiałów dydaktycznych, dzienników szkolnych, zeszytów itp.

Kuźnica Grabowska - miejscowość w gminie Kraszewice, położona ok. 40 km na południowy wschód od Kalisza.

MT

Magiczne, niezwykłe, tajemnicze miejsce... Te słowa najlepiej opisują dawny kościół ewangelicki w Pisarzowicach.

Zbudowany z kamienia polnego i czerwonego piaskowca w stylu neoromańskim po dziś dzień spotyka się z ogromnym zainteresowaniem odwiedzających.

Kościół powstał z inicjatywy księcia Gustawa von Curland, właściciela dóbr sycowskich. Wzniesiony w miejscu śmierci syna księcia, Wilhelma w latach 1901-1902. Projektantem świątyni był Arnold Hartmann z Berlina.

Na jego wyposażenie składały się m. in. kazalnica wysadzana szlachetnymi kamieniami czy klęczniki i konfesjonały z drewna dębowego. Kościół funkcjonował pod nazwą „Prinz Wilhelm Gedachtniskirche” i służył gminie ewangelickiej. Zachowały się na jej murach kartusze herbowe fundatorów, którzy wznosząc tę świątynię, chcieli oddać hołd zmarłemu w 1899 r. księciu Wilhelmowi, dlatego też kościół nie otrzymał imienia żadnego świętego patrona.

Od czasu zakończenia II Wojny Światowej kościół sukcesywnie popada w ruinę. Wyposażenie świątyni zostało częściowo uratowane dzięki przeniesieniu go do okolicznych kościołów katolickich – do Mąkoszyc trafiły ławki i dzwon, a do Mikorzyna organy, dzięki czemu można oglądać je do dzisiaj. Obecny stan budynku jest fatalny, nie posiada już dachu ani szczytu wieży. Nie jest także w żaden sposób zabezpieczony przez co jego stan pogarsza się z roku na rok.

W kościele został częściowo zrealizowany klip muzyczny grupy Behemoth („Blow Your Thrumpets Gabriel”)

Pisarzowice znajdują się przy drodze nr 449 prowadzącej z Sycowa do Ostrzeszowa.

MT

   Rezerwat przyrody założony na mocy Zarządzenia Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego w 1975 roku na obszarze 2,89 ha dla ochrony jednego z nielicznych w Wielkopolsce (i w ogóle na niżu polskim) stanowiska śnieżycy wiosennej (Leucoium vernum). W wyniku ekspansji śnieżycy jego powierzchnia uległa powiększeniu i obecnie wynosi 9,27 ha, a otulina 8,84 ha. Rezerwat znajduje się na terenie Leśnictwa Uchorowo, w gminie Murowana Goślina, i podlega ochronie częściowej.

   Śnieżyca rośnie masowo na brzegach strumienia płynącego w dość stromym jarze, zakwita co roku na przełomie lutego i marca. Białe kobierce od lat zachwycają odwiedzających rezerwat. Domniemywa się, że śnieżyce zostały posadzone na tym terenie ręką ludzką w końcu XIX w. Na terenie rezerwatu rośnie ok. 20 gatunków drzew i krzewów, m.in.: dąb czerwony, topola biała, klon polny (paklon), jawor, wiąz.

   Skrajem rezerwatu prowadzi ścieżka turystyczna, którą można osiągnąć idąc ze Starczanowa lub z Uchorowa (drogowskazy). W pobliżu przechodzi też konny Wilczy szlak.

MT