Chociaz rosomak i skunksy to ssaki należące do tej samej rodziny łasicowatych, to jednak nie są one ze sobą blisko spokrewnione. Skunksy są znane z tego, że w zagrożeniu wydzielają substancję o odrażającym zapachu, a rosomak słynie ze swojej siły.

   Na świecie występuje 13 gatunków skunksów, a rosomak jest jedynym przedstawicielem w swojej grupie. Obszar występowania skunksów jest ograniczony do terenów obu Ameryk, natomiast rosomak zasiedla północne rejony Europy, Azji i Ameryki Północnej.

   Rosomak jest największym przedstawicielem rodziny łasicowatych. Wygladem przypomina małego niedźwiedzia. Skunksy są o wiele mniejsze, wyróżniają się czarno-białym futrem, którego rysunek jest charakterystyczny dla danego gatunku.

   Rosomaki posiadają kryjówki w jaskiniach, pomiędzy skałami lub zwalonymi drzewami. Ssaki te prowadzą zwykle nocny tryb życia. W poszukiwaniu zdobyczy pokonują duże odległości – czasami nawet do 45 km w ciagu dnia. Rosomak to wielki żarłok. Drapieżnik ten, dzięki temu że w trakcie jednego posiłku potrafi zjeść bardzo dużo mięsa, może przetrwać długie okresy bez pożywienia. Pomimo dużego ciężaru ciała mogą biec galopem nawet przez 10 kilometrów.

   Skunksy są bardziej towarzyskie niż rosomaki i często posiadają wspólne terytoria, a nawet te same kryjówki. Większość skunksów to ssaki o nocnym trybie życia. Skunksy i rosomak to zwierzęta mięsożerne.

   Wszystkie gatunki z rodziny łasicowatych posiadają gruczoły odbytowe, których wydzielina najczęściej służy do zaznaczania terytorium. Gruczoły te są najlepiej rozwinięte u skunksów, które potrafią w stanie zagrożenia spryskiwać ich wydzieliną atakujących je napastników. Skunks zwyczajny produkuje tak dużo tej substancji obronnej, że może opryskać nią wroga nawet kilka razy. Jednak już jedna taka porcja wystarczy, aby wywołać intensywny ból lub, jeśli dostanie się do oczu, chwilową utratę wzroku. Skunks potrafi strzelać tą śmierdzącą substancją na dwa, trzy metry.

Źródło: Świat Wiedzy

MT

   Odgłosy, które wydają humbaki należą do najpiękniejszych i najbardziej tajemniczo brzmiących w przyrodzie. Kiedyś dzwięki te były zagadką dla biologów. Obecnie naukowcy nagrywają je i potrafią przypisać konkretnym osobnikom, co ułatwia śledzenie tras wędrówek tych waleni, pokonujących tysiące mil w wodach oceanów. Humbaki wykonują najdłuższą i najbardziej zróżnicowaną pieśń w królestwie zwierzat, posługując się złożonymi seriami dźwięków. Oddzielone są one klaśnięciami, trwającymi mniej niż 1/100 sekundy o częstotliwości 30 kHz. Jedna pieśń może trwać do 30 minut. W głębiach oceanów widoczność jest słaba, natomiast głos rozchodzi się dobrze, tak więc pieśń jest dobrym sposobem kontaktowania się i nnymi osobnikami. Nawoływania mogą rozchodzić się na setki kilometrów. Najgłośniejszymi osobnikami są samce poszukujące partnerki. Pieśń jest chyba wyrazem zadowolenia, gdyż humbaki nie śpiewają, kiedy w pobliżu są drapieżniki, i nie wykorzystują pieśni w celach echolokacyjnych lub żerowiskowych.

   Trudno jest zaobserwować walenie pływające w oceanach, gdyż większość czasu spedzają pod wodą, jednak charakterystyczne „fontanny”, dochodzące do 3 m, są pewnym znakiem ich obecności. Mają ogromne, wyglądające jak skrzydła płetwy boczne, mierzące prawie pięć metrów, i głęboko pofałdowaną skórę na gardle. Spodnia strona ogona każdego humbaka ma niepowtarzalny biały wzór. Tak jak wszystkie ssaki, walenie muszą oddychać tlenem atmosferycznym, jednak ich „nos” jest specjalnie przystosowanym otworem oddechowym położonym na plecach. Jest on otoczony grubymi „wargami” bardzo elastycznej tkanki, która - kiedy zwierzę jest pod wodą - szczelnie zamyka otwór.

   Wielorybnictwo doprowadziło do znacznego zmniejszenia populacji humbaków. Obecnie wieloryb ten jest chroniony przez moratorium ustanowione przez Międzynarodową Komisję Wielorybniczą, jednak jego populacja jest tak nieliczna (nie więcej niż 6000 osobników), że różnorodne choroby i zanieczyszczenia wód morskich mogą w końcu doprowadzić do zagłady gatunku.

 Czy wiesz, że …

•  Samiec humbaka może śpiewać przez 24 godziny bez przerwy, a jego repertuar składa się z wielu różnorodnych „pieśni”.

• W Antarktyce humbaki żywią się krylem, natomiast na półkuli północnej zjadają ryby żyjące w ławicach, np. sardynki i dorsze. Niektóre osobniki nauczyły się podążać za trawlerami i żywić wyrzucanymi z nich resztkami.

• W czasie godów dotykają się pyskami, ocierają się o siebie i głaszczą.

Źródło: Świat Wiedzy

MT 

   Gatunek ginący, objęty ścisłą ochroną. Obecnie tylko nieliczne osobniki pandy wielkiej żyją na wolności, a w ogrodach zoologicznych należą do największych rzadkości. Jest dobrze znanym na świecie zwierzęciem o charakterystycznym wyglądzie. Podstawowym kolorem jej gęstego, wełnistego futra jest biały, czarną barwę mają kończyny, stopy, pas biegnący wdłuż ramion oraz uszy i obwódki wokół oczu o pionowych źrenicach. Jedną z cech tego gatunku, bardzo przydatną przy zdobywaniu pokarmu jest posiadanie wyrostka (dodatkowy człon kończyny przedniej) tworzącego jakby szósty palec, osadzony przeciwstawnie do pozostałych, co umożliwia pandzie obejmowanie gałęzi bambusa.  Na wolności panda wielka występuje tylko w zimnych i wilgotnych wysokogórskich lasach (na wysokości od 1200 do 4000 m n.p.m.), w Syczuanie w Chinach. Te obszary porasta bambus – ulubiona jej roślina pokarmowa.

   Pandy żyją samotnie (poza okresem rozmnażania), każdy z osobników ma własne terytorium, oznakowane wydzielinami gruczołów zapachowych. Większą część doby – około 16 godzin, spędzają jedząc. Potrzebują wiele pokarmu (10-20 kg dziennie), by dostarczyć organizmowi odpowiednich ilości substancji odżywczych, ponieważ spożywany przez nie pokarm jest niskokaloryczny.

   Dojrzałość płciową osiągają po 6 latach, samice rodzą młode co 2-3 lata. To powolne tempo rozmnażania się jest jedną z przyczyn drastycznego spadku liczebności populacji tego pięknego zwierzątka w środowisku naturalnym. Jednak podstawową przyczyną było niszczenie naturalnych środowisk występowania, spowodowane działalnością człowieka. Na obszarach zasiedlonych przez ten gatunek wydzielono specjalne obszary i objęto je ścisłą ochroną rezerwatową. Uważnie obserwują go naukowcy.

   Pandę zaliczono do gatunków wymierających i wpisano na tzw. czerwoną listę gatunków objętych ścisłą ochroną. Może jednak zabiegi związane z ochroną pandy wielkiej nie dopuszczą do wyginięcia jednego z najpiękniejszych misiów na świecie.

   Panda wielka jest symbolem Światowego Funduszu Ochrony Dzikich Zwierząt (WWF), którego zadaniem jest finansowanie i koordynowanie działań związanych z ochroną gatunkową zwierząt na całym świecie.

Żródło: Świat Wiedzy

MT

   Do rodziny niedźwiedzi należy kilka odrębnych gatunków, żyjących w różnych rejonach świata. Wszystkie charakteryzuje krępy, ciężki tułów i krótkie, mocne nogi oraz mały ogon. Stopy mają płaskie i duże, każda jest uzbrojona w pięć długich, ostrych jak brzytwy, pazurów, które – w przeciwieństwie do kocich – są nieruchome. Całe ciało jest pokryte gęstym futrem, którego włos ma różny kolor i gęstość. Niedźwiedź chodzi zwykle na czterech łapach, w charakterystyczny, ociężały sposób. Od czasu do czasu jednak potrafi stanąć na dwóch łapach i przejść w takiej pozycji kilka kroków. Chodzi opierając się na całych stopach, podobnie jak człowiek. W razie potrzeby jest w stanie przejść w galop i osiąga zaskakującą prędkość – do 50-60 km/h. Świetnie potrafi się wspinać, często wchodzi na drzewa, wszystkie potrafią pływać, a najlepszym pływakiem jest niedźwiedź polarny.

   Niedźwiedzie jedzą najmniej mięsa ze wszystkich im podobnych ssaków. Większą część ich diety stanowi pokarm roślinny. Wyjątkiem jest niedźwiedź polarny. Pokryte śniegiem i lodem tereny, na których przyszło mu żyć, oferują niewiele pokarmów roślinnych, zatem niedźwiedź ten jest bardzo aktywnym myśliwym – szczególnie łasym na foki. Inne niedźwiedzie stale poszukują owoców i jagód, grzybów, orzechów i żołędzi, uzupełniając tę dietę owadami, miodem i larwami pszczół – w okresach, kiedy można znaleźć takie przysmaki. Zabijają też i zjadają mniejsze ssaki i gady, jeśli napotkają takowe. Większość niedźwiedzi jest aktywna w ciągu dnia – główną część swojej aktywności koncentrują na poszukiwaniu jedzenia. Węch jest najostrzejszym ze zmysłów, toteż często siadają na zadnich łapach i wdychają powietrze w nozdrza.

   Niedźwiedzie zamieszkujące chłodniejsze tereny, z wyjątkiem niedźwiedzia polarnego, pochłaniają najwięcej pokarmu jesienią, aby zmagazynować jak największą ilość tłuszczu przed zapadnięciem w sen zimowy. Kiedy ziemię zaczyna pokrywać śnieg – misie znajdują sobie kryjówkę, wyściełając ją trawą, liśćmi i mchem – zapadają w głęboki sen. Po około sześciu miesiącach, słabe i wychudzone, wychodzą wiosną z kryjówki.

   Samice wszystkich niedźwiedzi rodzą – w środku zimowego snu – niewiarygodnie małe młode, najczęściej bliźnięta. Nowonarodzony potomek waży tylko 200-700g, wygląda jak mały szczur, jest ślepy, bezzębny i pozbawiony owłosienia. Po urodzeniu pozostaje w kryjówce z matką, pijąc jej, bogate w składniki odżywcze, mleko i szybko rosnąc. Gdy wiosną wyjdzie, trochę niepewnie, na słońce, będzie wyglądał jak prawdziwy mały miś. Młode pozostają z matką przez pierwsze dwa, trzy lata swojego życia. Po tym okresie samica znowu zachodzi w ciążę, więc właściwie większość swego życia spędza opiekując się młodymi.

 Czy wiesz, że ….

• Futro północnoamerykańskich czarnych niedźwiedzi służy do wyrobu tradycyjnych nakryć głowy brytyjskich żołnierzy. W 1953 roku 700 amerykańskich niedźwiedzi zostało zabitych w Kolumbii Brytyjskiej w celu dostarczenia futra dla żołnierzy obecnych przy koronacji królowej Elżbiety II.

• Niedźwiedzie polarne są znane ze swojego wyostrzonego węchu. Potrafią z odległości 3 km wyczuć zapach palonego foczego tranu (używanego jako przynęta przez myśliwych i badaczy).

• Naukowcy potrafią ocenić wiek niedźwiedzia usuwając mu ząb, przecinając go w poprzek i licząc pod mikroskopem ilość pierścieni – podobnie jak słoje rocznego przyrostu w pniach drzew.

• Pod koniec lata niedźwiedzie przyjmują 20000 kalorii dziennie, aby odłożyć zapasy tłuszczu na zimowy sen. Na początku zimy niedźwiedź brunatny może mieć pod skórą warstwę tłuszczu grubości 15-25 cm.

• Waga nowo narodzonego niedźwiedzia brunatnego stanowi zaledwie 1/720 wagi jego matki.

 Źródło: Świat Wiedzy

  MT