Dwór w Kąkolewie
Kąkolewo po raz pierwszy pojawiło się w dokumentach w 1391 roku jako własność Kąkolewskich. Do nich należało jeszcze w XV i XVI wieku. W roku 1680 - Barbara z Mycielskich Gorzycka wniosła w wianie Pawłowice z Robczyskiem i połową Kąkolewa swemu drugiemu mężowi - Maciejowi Mielżyńskiemu. Od tego czasu Kąkolewo wchodziło w skład dóbr hrabiów Mielżyńskich z Pawłowic.
Dwór został wybudowany w połowie XIX w. w stylu eklektycznym nawiązującym do renesansu włoskiego. Budynek jest parterowy z piętrowym ryzalitem zawierającym wejście zwieńczone trójkątnym frontonem. Dwa piętrowe skrzydła po bokach głównego korpusu rozmieszczone zostały niesymetrycznie. Każda część budowli nakryta oddzielnym dachem dwuspadowym. Do korpusu głównego, przy bocznym skrzydle, przylegała pierwotnie masywna dwukondygnacyjna wieża w rodzaju średniowiecznych donżonów (wieża łącząca w sobie funkcje mieszkalne i obronne), która wzbogacała ogólne wrażenie, a jednocześnie stanowiła tak częsty w XIX wieku przykład celowego łączenia różnych stylów i pozornie różnego przeznaczenia elementów mających sugerować starożytność rozbudowywanej przez wieki siedziby. Całość jest otoczona parkiem krajobrazowym, założonym pod koniec XIX wieku o powierzchni 2,6 hektara. W rękach rodziny Mielżyńskich majątek pozostał aż do okresu międzywojennego. W 1919 roku w pałacu mieścił się sztab południowego frontu powstania wielkopolskiego. Po II wojnie światowej, przez wiele lat budynek był siedzibą szkoły podstawowej. Obecnie znajduje się w rękach prywatnych.
Wieś położona 9 kilometrów na wschód od Leszna, przy drodze nr 12 do Gostynia.
MT
